این مطلب پیش‌تر در مجله‌ی تهران‌شهر شماره‌ی ۳ منتشر شده است. داستان‌هایی بدون خیابان در دهه‌های ۷۰ و ۸۰، داستان‌های ایرانی پر شد از فضاهای داخلی، از فضاهای آپارتمانی، و خیابان کم‌تر جایی در این داستان‌ها پیدا کرد. چرا؟ آن‌هایی که رمان‌ها و داستان‌های ایرانی را می‌خوانند، حتماً خواهند گفت چون نویسنده‌گانِ زن زیاد شدند و نویسنده‌های زن هم بیش‌تر تجربه‌ی زیسته‌شان را ـ که درون آپارتمان‌ها می‌گذشت ـ نوشتند. رمان و نظریه‌های علوم انسانی
یادداشت سعیده امین‌زاده بر "مخلوقات غریب"
فرشته‌ی تاریخ زیرِ سایه‌ی مرگ
خیابان ,زن ,ایرانی ,ـ ,داستان‌هایی ,فضاهای ,داستان‌هایی بدون ,داستان‌های ایرانی ,بدون خیابان ,از فضاهای ,زن زیاد
درباره این سایت